آیا درمان کامپوزیت نیاز به تراش دارد؟

روکش های دندانی می توانند عیوب دندان را بپوشانند و لبخندی یکنواخت و درخشان به شما ببخشند. عیوب می تواند شامل دندان هایی باشد که کج یا بد شکل، بریده شده، لکه دار یا تغییر رنگ داده اند، یا ممکن است مینای دندان شما فرسایش یافته باشد. اگر دندان‌های شما در وضعیت نسبتاً خوبی قرار دارند و فقط می‌خواهید ظاهر آن‌ها از جمله شکل یا رنگ آن‌ها را تغییر دهید، روکش‌ها می‌توانند انتخاب خوبی باشند.

ونیرها این لایه‌های باریکی هستند که روی سطح جلویی دندان‌ها قرار می‌گیرند. برخلاف روکش ها، کل دندان را مانند کلاهک نمی پوشانند. در عوض روکش ها فقط روی سطح جلویی دندان ها می روند تا تمام مشکلات دندانی را پنهان کنند. به نوعی، روکش ها مانند پوشش هستند. جز اینکه بلند مدت هستند بر خلاف روکش ها، روکش ها فقط روی ۱۲ تا ۱۶ دندان جلویی اول قرار می گیرند.

ونیرهای کامپوزیت مستقیم

ونیرهای کامپوزیت مستقیم روکش هایی هستند که از مواد رزین کامپوزیت ساخته شده اند که مستقیماً روی دندان شما اعمال می شود.

ونیرهای کامپوزیت غیر مستقیم

تفاوت اصلی بین ونیرهای کامپوزیت مستقیم و غیرمستقیم در فرآیند اعمال است – نه مواد واقعی مورد استفاده.

دندان‌های شما همانطور که برای ونیرهای کامپوزیت مستقیم آماده می‌شوند آماده می‌شوند، اما روکش‌ها به‌طور غیرمستقیم در خارج از دهان در مطب دندانپزشک شما یا در آزمایشگاه دندان‌پزشکی ساخته می‌شوند.

تا زمانی که روکش های غیر مستقیم ساخته شوند، مجموعه ای از روکش های موقت دریافت خواهید کرد. در نوبت بعدی، ونیرهای کامپوزیت غیرمستقیم با یک لایه چسب بر روی دندان های شما اعمال می شود.

ونیرهای کامپوزیت غیرمستقیم می توانند ساییدگی های بیشتری را تحمل کنند و در برابر شکستگی بهتر از نسخه مستقیم مقاومت کنند. با این حال، هزینه آنها بیشتر از ونیرهای کامپوزیت مستقیم است.

دندانپزشک شما این فرآیند را با تمیز کردن کامل دندان های شما و آماده سازی آنها برای استفاده آغاز می کند.

دندانپزشک شما ممکن است مجبور شود لایه نازکی از مینای دندان شما را بردارد تا به چسبیدن مواد به دندان کمک کند. گاهی اوقات در صورت نیاز به تغییرات جزئی در شکل یا رنگ، دندان های شما نیازی به برش ندارند.

پس از آن، بسته به اینکه ونیر مستقیم یا غیرمستقیم می گیرید، روند کمی متفاوت خواهد بود.

قبل از استفاده از روکش مستقیم ، دندانپزشک مینای دندان شما را برای کمک به چسبندگی حک می کند.

سپس یک چسب چسبنده برای کمک به چسبیدن مواد رزین کامپوزیت به دندان‌های شما اعمال می‌کنند. در نهایت، لایه های بسیار نازکی از مواد کامپوزیت به سطح دندان شما اضافه می شود.

دندانپزشک لایه های رزین کامپوزیت را با نور “درمان” یا به سرعت سفت می کند.

شما و دندانپزشکتان می توانید سایه یا رنگی را که می خواهید برای روکش های خود انتخاب کنید. دندانپزشک شما می تواند رنگ های رزین کامپوزیت را ترکیب کند تا روکش های شما طبیعی به نظر برسد.

با روکش های غیرمستقیم ، پس از اینکه دندانپزشک دندان های شما را آماده کرد، قالبی از دندان های شما را می گیرد.

روکش های غیر مستقیم در خارج از دهان شما ساخته می شوند. زمانی که روکش های غیرمستقیم آماده شدند، دندانپزشک آن ها را با اچ کردن دندان ها و سپس استفاده از نوعی ماده چسبنده روی دندان ها اعمال می کند. این چسب یا عامل باندینگ به ماندن روکش ها در جای خود کمک می کند.

سپس ونیرهای کامپوزیت را روی دندان‌های شما قرار می‌دهند. آنها از نور برای سفت شدن چسب و چسباندن روکش ها به دندان استفاده می کنند. پس از آن، دندانپزشک لبه های سرگردان را تمیز می کند و همه چیز را صیقل می دهد.

ممکن است با این واقعیت آشنا باشید که روکش ها نیاز به تراشیدن دندان های شما دارند. بسیاری از مردم تصور می کنند که ونیرهای کامپوزیت نیازی به تراشیدن دندان های شما ندارند. و این به این دلیل است که بر خلاف روکش های چینی، آنها از رزینی ساخته شده اند که شبیه خاک رس است. اما این درست نیست.

دندانپزشک لایه کوچکی از دندان های شما را برمی دارد. این برای ایجاد فضا برای روکش ها مهم است. اگر دندانپزشک شما از این مرحله صرف نظر کند، قرار دادن روکش ها به طور مستقیم روی دندان های طبیعی به این معنی است که آنها حجیم و غیر طبیعی به نظر می رسند

مینا لایه خارجی سخت و سفید دندان شما است. تراشیدن دندان برای روکش ها یک فرآیند دائمی است زیرا مینای دندان نمی تواند دوباره رشد کند—زمانی که مینای دندان برداشته شود، برای همیشه از بین می رود.

به طور معمول، دندانپزشکان حدود 0.5 میلی متر از دندان را برای ونیرهای چینی و اندکی کمتر برای ونیرهای کامپوزیت می تراشند.

سلامت دندان برای عمل روکش ضروری است. اگر پوسیدگی دندان دارید یا عامل دیگری بر میزان مینای دندان شما تأثیر می گذارد، ممکن است نتوانید روکش کنید. برای برخی از افراد، 0.5 میلی متر مینای دندان که دندانپزشکان باید آن را بردارند، ساختار دندان را به خطر می اندازد.